Przy przyjęciu do kliniki stan ogólny

dziecka oceniono jako dobry, w badaniu przedmiotowym nie stwierdzono istotnych odchyleń od stanu prawidłowego. Badanie mikrobiologiczne kału w kierunku Clostridium difficile potwierdziło obecność toksyny A i B w kale dziecka. Do leczenia włączono wankomycynę w dawce 40 mg/kg masy ciała/dobę przez okres 7 dni. W wyniku zastosowanego leczenia uzyskano poprawę w zakresie konsystencji stolców, nie obserwowano patologicznych domieszek. Dziecko w stanie ogólnym dobrym wypisano do domu, nie obserwowano nawrotu choroby. Etiopatogeneza biegunki związanej z antybiotykoterapią jest złożona i nie w pełni poznana. Istotny wpływ na wystąpienie biegunki ma zmiana składu ekosystemu mikrobiontów przewodu pokarmowego. this website Mniej istotne znaczenie w etiopatogenezie mają zaburzenia motoryki jelit, zespół złego wchłaniania wynikający z uszkodzenia błony śluzowej, zaburzenia trawienia węglowodanów oraz nieprawidłowa degradacja wolnych kwasów żółciowych. Pod wpływem antybiotykoterapii równowaga mikrobiotyczna zostaje zaburzona, miejsce korzystnych szczepów bakteryjnych Lactobacillus i Bifidobacterium zajmują drobnoustroje patogenne, na przykład Klebsiella oxytoca, Staphylococcus aureus, Salmonella spp., Candida spp., Clostridium perfringens, Clostridium difficile [2] and [3]. Istnieją czynniki

predysponujące do wystąpienia biegunki związanej z antybiotykoterapią, takie jak długotrwała antybiotykoterapia, learn more szczególnie z zastosowaniem antybiotyków o szerokim spektrum działania oraz gorzej wchłaniających się w jelitach, występowanie chorób ogólnoustrojowych o ciężkim przebiegu, zaburzeń odporności, hospitalizacja, przebycie biegunki po zastosowaniu antybiotyku w przeszłości oraz podeszły lub młody

wiek (poniżej 6. roku życia, powyżej 65. roku życia) [1]. Szacuje się, że częstość występowania biegunki związanej z antybiotykoterapią w populacji dziecięcej wynosi 11–40%, częściej dotyczy dzieci poniżej 2. roku życia [4], [5] and [6]. Zastosowanie Baf-A1 nmr niektórych antybiotyków częściej prowadzić może do biegunki. Wykazano, że najczęściej dochodzi do niej w wyniku stosowania aminopenicylin, zwłaszcza w połączeniu z kwasem klawulanowym, niektórych cefalosporyn i klindamycyny [5] and [6]. Potencjalnie małe ryzyko wystąpienia biegunki wynikającej z antybiotykoterapii jest związane z podawaniem: makrolidów, aminoglikozydów, wankomycyny, metronidazolu, tetracyklin [7]. Droga podania antybiotyku doustna czy parenteralna, a także wielkość dawki nie mają wpływu na występowanie biegunki związanej ze stosowaniem antybiotyku. Do rozwoju biegunki może dojść już w kilka godzin od rozpoczęcia antybiotykoterapii, ale także po kilku tygodniach od momentu rozpoczęcia leczenia przeciwbakteryjnego (do 6 tygodni). U przedstawionych przez nas pacjentów II i IV biegunka pojawiła się po kilku dniach stosowania antybiotykoterapii.